کمتر کسی می داند که انیشتین پیری هم نام خود داشت که او نیز مانند پدر در علم آب و انتقال رسوب بعنوان پایه گذار نظریات مهم و برجسته شناخته می شود. هانس آلبرت انیشتین در چهاردهم ماه می سال 1904، یک سال قبل از انتشار تئوری نسبیت پدرش، در شهر برن سوئیس به دنیا آمد. مادرش میلوا ماری زنی اهل صرب، پیش از ازدواج با آلبرت پدر، دانشجوی فیزیک بود. وقتی آلبرت پدر در سال 1914 سوئیس را به قصد تدریس در آکادمی علوم برلین ترک نمود، آلبرت پسر در زوریخ ماند و در سال 1926 درجه مهندسی عمران و در سال 1936 دکترای علوم خود را دریافت کرد. ابتدا کار خود را در رشته مهندسی سازه آغاز نمود، لیکن در سال 1931 با تغییر گرایش به هیدرولیک روی آورد و هفت سال در آزمایشگاه هیدرولیک مؤسسه دولتی سوئیس به پژوهش پرداخت. در سال 1938 یک سال پس از مهاجرت پدر به آمریکا مهاجرت نمود.
از سال 1938 تا 1943 بعنوان پژوهشگر در سازمان کشاورزی دولتی ایالات متحده همکاری نمود که حاصل پژوهش های وی در گزارش فنی 1026 تحت عنوان «نقش بار بستری در انتقال رسوب در مجاری رسوب»، به عنوان یکی از منابع مهم و اصلی بررسی جامع پدیده انتقال رسوب شناخته می شود.
وی در سال 1947، بعنوان استادیار و سپس بعنوان استاد مهندسی هیدرولیک به دانشکده برکلی دانشگاه کالیفرنیا پیوست. بسیاری از پژوهشگران او را بعنوان پدر علم هیدرولیک و انتقال رسوب می شناسند. معروف است که زمانیکه نظریه انتقال رسوب را با پدرش در میان گذاشت، آلبرت پدر به علاقمندی خود برای پیگیری علمی و ریشه ای موضوع انتقال رسوب، و سپس رها نمودن آن بدلیل پیچیدگی بسیار و در نهایت انتخاب رشته فیزیک کوانتوم و پیگیری تئوری نسبیت اشاره نموده است.
هانس (آلبرت پسر) در بسیاری از موضوعات در علم انتقال رسوب، جزء اولین ها محسوب می شود، از جمله :
- ارائه نظریه در مورد بار بستری و بار شسته
- تفکیک زبری به دو بخش زبری فرم (شکل) بستر و زبری ذرات بستر
- برآورد تغییرات زبری با شدت جریان
- ارائه نظریه تجربی تبادل مستمر ذرات بار بستری در حرکت با ذرات در لایه بستری
- بررسی و تحلیل آماری انتقال رسوب
- ارائه فرمول مدل آماری انتقال بار بستری
- ارائه نظریه احتمال ارتباط حرکت ذره به مشخصات جریان
- ارائه نظریه ارتباط احتمال حرکت ذره به شدت انتقال رسوب
- ارائه روشی جامع برای محاسبه بار رسوبی بستر و معلق
هانس (آلبرت پسر) به گواهی بسیاری از دوستان، همکاران و دانشجویانش، انسانی مهربان، شاداب، پرانرژی و فعال بود و علاقه فراوانی به طبیعت داشت و زمان زیادی را در آن سپری می کرد. وی سرانجام در 26 ماه جولای سال 1973، چهار هفته پس از اینکه دچار سکته قلبی شد و به کما رفت، در گذشت.
یکی از شاگردان وی بنام پروفسور هوشی دابلیو شن در سال 1975 در پاسداشت مقام او مقاله ای در مجله هیدرولیک ASCE، به شماره 11290 و در 18 صفحه نوشت.
او در این مقاله به اختصار اصول تئوری های مهم انیشتین در زمینه ی انتقال رسوب، نحوه تعیین روابط و ویژگی های آنها را بیان می کند و در انتها خاطراتی را از خصوصیات اخلاقی وی ارائه می نماید.
او در این مقاله نوشته است :
«زمانی که بعنوان دانشجوی تازه وارد در آزمایشگاه رسوب مشغول به فعالیت شدم (جاییکه انیشتین سه ماه مداوم کار کرد تا کلیه شرایط ممکن برای آزمایش های مربوط به انتقال رسوب را فراهم نماید)، انیشتین ابتدا هر روز فاصله 10 کیلومتری دانشگاه تا آزمایشگاه را برای سر زدن به من طی می نمود. سپس دیدارها به دو بار در هفته و در آخر به ماهی یکبار کاهش یافت».
«من در ابتدا آشنایی چندانی به مباحث علم انتقال رسوب و فرسایش و کار در آزمایشگاه نداشتم. یکبار حین آزمایش پمپ ها از کار افتادند و توده ای از شن و ماسه در مخزن آزمایشگاه رها شد. با مشاهده این وضعیت، انیشتین بدون اینکه حرفی بزند، لباس خود را درآورد، بیلی از کارگاه برداشت، به درون مخزن رفت و شروع به برداشتن رسوبات کرد و من 20 تا 30 دقیقه هاج و واج به او خیره شده بودم!».
